Since 2000 it has a federated structure of 24 local associations, united on national level in the "Federatie van Nederlandse Verenigingen tot Integratie van Homoseksualiteit COC Nederland" (Federation of Dutch Associations for Integration of Homosexuality COC Netherlands), or COC Nederland for short. All the local associations combined have about 7000 members.
Activities
The local organizations focus on activities and advocacy within their region. They offer personal support, support groups, information, giving educational lessons at high schools, and provide venues where gays and lesbians can meet. They also promote lesbian and homosexual interest. The local organizations are run almost exclusively by volunteers.The national COC focusses on advocacy on a national level, for instance with political lobbies (homosexuality and education, equal treatment). It also trains volunteers from the local organizations in providing information and leading support groups. The COC focuses on youth via "Stichting Hoezo/Expreszo", who publish the Expreszo magazine for gay, lesbian and bisexual youth.
COC also works internationally, especially in various Eastern European and Central Asian countries, where it is involved in: mapping the LGBT community, helping with training, providing internships in The Netherlands and providing local support and advice. These projects are co-financed by the Dutch Foreign Office. COC also cooperates with development organizations such as Oxfam Novib.
History
On 7 December 1946, the "Shakespeareclub" was founded in Amsterdam. The founders were a number of gay men who were active with "Levensrecht" (Right To Live), This magazine was founded a few months before the German invasion in 1940, and re-appeared after the war. The Shakespeareclub was renamed in 1949 to "Cultuur- en Ontspanningscentrum" (C.O.C.). From its beginning in 1946 until 1962, the chairman was Bob Angelo, a pseudonym of Niek Engelschman.The goals of the C.O.C. were twofold: they wanted to contribute to social emancipation, and also wanted to offer culture and recreation for gay men and lesbian women. The social emancipation focused on getting article 248bis in the Wetboek van Strafrecht (the main code for Dutch criminal law) revoked. This 1911 article made sexual contact with someone of the same sex between 16 and 21 years old punishable by up to one year imprisonment. For heterosexuals, the age of consent was 16. In the first years the authorities kept an eye on the Shakespearclub and the C.O.C.. Despite this, it expanded to The Hague and Rotterdam, and after that to Utrecht and Arnhem. In other cities such as Groningen, Leeuwarden and Eindhoven attempts by homosexuals to organize met with resistance from the local authorities.
An important consequence of the activities of the C.O.C. in the 1950s and 1960s was the emergence of a subculture with bars and dances, as opposed to the pre-war situation where homosexuals mainly met in parks, on the streets and in public urinals. In 1962 Benno Premsela took over from Bob Angelo. With the new chairman, the C.O.C. became more public; evident for example in their name change in 1964: The "Cultuur- en Ontspanningscentrum" became the "Nederlandse Vereniging voor Homofielen COC" (Dutch Association for Homophiles COC); for the first time making clear this is was an organization for homosexuals.
In the 1970s homosexuality was more broadly accepted. The resistance from churches, the medical community and society in general diminished. This resulted in article 248-bis being revoked in 1971, and the official recognition of the COC in 1973. Since 1971 the COC's full name was "Nederlandse Vereniging voor Integratie van Homoseksualiteit COC" (Dutch Association for Integration of Homosexuality COC). The 1970s however were also a period of radicalization. Until then, the COC primarily focused on changing homosexuals to a heterosexual environment, but voices rose to have an own place for homosexuals in society, independent of the heterosexuals, and with preservation of their own identity. Because of the sexual revolution an active sex-culture formed in the gay community. More gay organizations were formed besides the COC. Although the COC stayed the largest gay organization, it lost influence and focused more on politics. It developed more and more into a sort of gay-union. In the 1980s - the years when AIDS first became an issue - the Dutch government accepted the COC as a discussion partner on gay issues. Despite that, the introduction of same-sex marriage in the Netherlands has to be attributed mostly to the Gay Krant: until the mid-1990s the COC kept the position that marriage as an institution had to be rejected.
Also, the management had some stability problems. The last management-crisis was in the summer of 2004. As a result of a conflict about the functioning of the chairman of the COC-office, both the chairman and the management had to leave. The affair led to the founding of the Homo LesBische Federatie Nederland, an initiative from John Blankenstein. After some hesitation a good relation was formed between the two organizations.
Trivia
- The homomonument symbolically points to the role of the COC in the LGBT-movement in the Netherlands. One of the points of the triangle making up the monument points to the office of COC Amsterdam.
See also
External links
- COC Nederland — official website
De Nederlandse Vereniging tot Integratie van Homoseksualiteit COC, meestal afgekort tot N.V.I.H. - COC, COC Nederland of kortweg COC, is een Nederlandse belangenorganisatie van homoseksuele mannen, lesbische vrouwen en biseksuele mannen en vrouwen.
Het COC werd in 1946 opgericht als de Shakespeare Club en is daarmee de oudste nog bestaande homo-emancipatievereniging ter wereld. In 1949 werd de naam gewijzigd in Cultuur- en Ontspannings Centrum (C.O.C.) en in 1971 kreeg de organisatie haar huidige naam. Onder de federatieve vereniging COC Nederland vallen thans 23 lokale COC-verenigingen, die tezamen ongeveer 8000 leden tellen.
De federatie COC Nederland houdt zich hoofdzakelijk bezig met belangenbehartiging en het coördineren en ondersteunen van voorlichting over homoseksualiteit. De praktische uitvoering daarvan doen ook de lokale verenigingen, die daarnaast als ontmoetingsplaatsen voor de lokale homogemeenschap fungeren.
Inhoud
Geschiedenis
Het COC kan gezien worden als de opvolger van het Nederlandsch Wetenschappelijk Humanitair Komitee (NWHK), dat in 1912 door jhr.dr. Jacob Schorer werd opgericht. Dit comité had als doel de rechtsongelijkheid tussen heteroseksuelen en homoseksuelen te bestrijden en mensen te informeren over het wezen van de liefde van man tot man of vrouw tot vrouw. Bij de Duitse inval op 10 mei 1940 werd het NWHK opgeheven.Nauw betrokken bij het NWHK was Jaap van Leeuwen, die samen met Niek Engelschman en Hann Diekmann in 1939 een eigen blad voor homoseksuelen uitbracht onder de naam Levensrecht. In maart 1940 verscheen het eerste nummer, maar kort na verschijning van het derde nummer vond de Duitse inval plaats en werden de contacten tussen de leden van de prille beweging verbroken.
Oprichting
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog, om precies te zijn in september 1946, begon het maandblad weer te verschijnen. Uit de lezerskring werd op 7 december 1946 de Shakespeare Club opgericht. Dit gebeurde met een bijeenkomst in café "De la Paix" aan de Leidsestraat 67-71 in Amsterdam, waarbij zo'n 150 mensen aanwezig waren, het grootste aantal homo's dat tot dan toe in Nederland bijeengekomen was.[1]De initiatiefnemers van de Shakespeare Club waren de eerdergenoemde Niek Engelschman en Jaap van Leeuwen, aangevuld met Jo van Dijk, die als penningmeester fungeerde. Niek Engelschman werd onder het pseudoniem Bob Angelo de eerste voorzitter. De Shakespeare Club werd in februari 1949 omgedoopt tot "Cultuur- en Ontspannings Centrum" (C.O.C.). De vereniging telt dan ca. 1000 leden en is daarmee zowel absoluut als relatief de grootste homo-organisatie ter wereld.[2]
De doelstellingen van het C.O.C. waren tweeledig: aan de ene kant wilde de beweging bijdragen aan sociale emancipatie, aan de andere kant wilde ze cultuur en ontspanning bieden aan homomannen en lesbische vrouwen.
Logo
Vanaf 1947 voerde de Shakespeare Club een vignet met daarop het silhouet van een 17e-eeuwse scheepsjongen, dat afkomstig was uit een boek dat oprichter Nico Engelschman had gelezen en waaraan hij de naam Albrecht gaf, omdat dat rijmde op de naam van het tijdschrift Levensrecht. Een speldje met deze Albrechtfiguur erop konden leden ter herkenning dragen en onder de naam "Albrechtjes" konden zij advertenties in het ledenblad plaatsen. Deze naam kwam bovendien terug in de in 1953 opgerichte Albrechtstichting, die de financiën en het onroerend goed van het COC beheert.Vanaf 1955 gebruikte het COC een liggend yin en yang-symbool op haar tijdschriften en vlaggen. Dit door de in 1954 overleden Robert Thé Tjong Tjioe geïntroduceerde symbool stond voor androgyniteit en het wisselende samenspel van mannelijkheid en vrouwelijkheid, maar ook voor de toenemende aandacht voor vrouwen en biseksualiteit in de vereniging. In 1970 werd door de graficus Kees Nieuwenhuijzen een nieuw logo ontworpen, bestaande uit de drie concentrisch in elkaar liggende letters COC.[3]
Huisvesting
Het landelijk kantoor van het C.O.C. was van 1947 tot 1954 gevestigd aan de Keizersgracht 518 sous, waar Engelschman woonde. Daarna verhuisde het naar Damrak 57 en vervolgens kwam het verenigingskantoor boven sociëteit De Schakel om in 1969 te verhuizen naar het Frederiksplein en in 1978 naar het pand aan de Rozenstraat.Naast dit kantoor voor de administratie van de landelijke vereniging, had de afdeling Amsterdam de beschikking over een eigen sociëteit, die voor velen al gauw synoniem voor het COC als geheel werd. Als eerste deed alszodanig dienst café 't Kaperschip in de Enge Kapelsteeg, vanaf 1947 de repetitieruimte van de Nederlandse operettevereniging aan de Utrechtsedwarsstraat 13 en vanaf 1949 de dansschool van Wim du Beau aan de Van Woustraat 4. In 1952 kreeg het C.O.C. een grote sociëteitsruimte onder de naam De Odeon Kelder (DOK) aan het Singel 460. Deze ruimte werd echter door penningmeester Lou Charité ingenomen, die er de eerste en toentertijd grootste homodiscotheek van Europa van maakte.[4]
Het C.O.C. verhuisde toen op 19 juni 1955 naar een nieuwe sociëteit genaamd De Schakel, aan de Korte Leidsedwarsstraat 49. Dit werd ook wel "Het Nationaal Tehuis" genoemd en was net als het DOK een dancing met een nachtvergunning, al had De Schakel een aanzienlijk modernere inrichting, zeker na de verbouwing door Patijn in 1960 en door Premsela & Vonk in 1965.[5] In 1978 werd De Schakel gesloten en verhuisde de vereniging naar het huidige pand aan de Rozenstraat 14.
In 2006 besloot het COC te stoppen met de reguliere café/disco-avonden, omdat de exploitatie vanwege teruglopende bezoekersaantallen niet meer rendabel was. Door de toegenomen maatschappelijke integratie van homoseksuelen biedt het COC een dergelijke eigen ontmoetingsgelegenheid alleen nog voor roze ouderen, jongeren en mensen met een verstandelijke beperking.
Eén van de punten van de grote driehoek van het Homomonument bij de Westerkerk in Amsterdam wijst naar dit pand op de Rozenstraat, wat symbolisch zou verwijzen naar de rol van het COC in de homobeweging.
Jaren vijftig
In 1951 werd op initiatief van de voorzitter van het COC in Amsterdam een internationaal congres van Europese homo-organisaties georganiseerd. Dit resulteerde in de oprichting van het International Committee for Sexual Equality (ICSE).
Jaren zestig: vernieuwing
Een belangrijk gevolg van de activiteiten van het C.O.C. in de jaren 50 en 60 was het ontstaan van een subcultuur met bars en dancings, in tegenstelling tot de situatie voor de Tweede Wereldoorlog, waar homoseksuelen elkaar vooral in parken, op straat en in urinoirs troffen. In 1962 nam Benno Premsela de fakkel van Bob Angelo als voorzitter van het C.O.C. over. Onder zijn leiding trad de organisatie steeds meer naar buiten. Dit bleek onder meer uit de naamswijziging die in 1964 plaatsvond: het Cultuur- en Ontspanningscentrum werd de Nederlandse Vereniging voor Homofielen COC, waaruit voor het eerst duidelijk blijkt dat het om een vereniging voor homoseksuelen gaat. De bekende naam COC bleef, maar verloor met zijn puntjes ook de naar binnen gerichte betekenis.Het maandblad Vriendschap werd in 1965 vervangen door een gedurfd modern, literair en politiek tijdschrift, niet speciaal voor homo's, maar wel voornamelijk over homoseksualiteit, met de veelzeggende titel Dialoog. Tot de redactieleden behoorden Gerard Reve en Johan Polak. Dit blad werd uitgegeven door de speciaal daarvoor opgerichte Stichting Dialoog. Het tijdschrift Dialoog werd echter in 1969 al weer opgeheven. Het werd opgevolgd door achtereenvolgens Seq (1969-1971), Sec (1971-1973), Sek (1973-1992), XL (1992-2002) en Update (2002-heden).
Een andere stichting die, op 7 september 1967, vanuit het COC werd opgericht was de Schorerstichting ter exploitatie van consultatiebureaus voor homofielen.
Jaren zeventig: erkenning en concurrentie
In de jaren zeventig werd homoseksualiteit steeds breder geaccepteerd. Uit de hoek van de kerken, de medische wereld en de samenleving als geheel nam de tegenstand af. Dit leidde tot de afschaffing van artikel 248-bis in 1971 en de officiële erkenning van het COC in 1973: door toekenning van koninklijke goedkeuring verkreeg de vereniging nu, na eerdere afwijzingen in 1963 en 1967, rechtspersoonlijkheid. Sinds 1971 heette het COC voluit Nederlandse Vereniging voor Integratie van Homoseksualiteit COC (N.V.I.H.- COC).De jaren zeventig waren ook een periode van radicalisering. Het COC had zich tot dan toe vooral gericht op de aanpassing van homoseksuelen aan een heteroseksuele omgeving, maar er gingen steeds meer stemmen op die voor homoseksuelen een eigen plaats opeisten in de samenleving, naast de heteroseksuelen en met behoud van de eigen identiteit. Door de seksuele revolutie ontstond bovendien een levendige sekscultuur onder homo's.
Organisaties die de nadruk legden op het ontwikkelen van een eigen "potten- en flikkeridentiteit" waren onder meer de Studenten Werkgroepen Homoseksualiteit eind jaren zestig en de vanaf midden jaren zeventig opgerichte radicaal-lesbische en flikkergroepen, zoals de Lesbische Beweging, de Rooie Flikkers (Nijmegen), de Roze Driehoek (Eindhoven) en het Flikkerfront (Amsterdam).
Het COC bleef weliswaar de grootste homo-organisatie, maar moest aan invloed inboeten en richtte zich steeds meer op de politiek. Het ontwikkelde zich meer en meer tot een soort homovakbond.
Jaren tachtig en negentig
In de jaren 80 – de jaren waarin aids wereldwijd zijn intrede deed – accepteerde de Nederlandse overheid het COC als gesprekspartner op het gebied van homozaken. Na een lange strijd werd in 1993 de Algemene Wet Gelijke Behandeling aangenomen, waarin onder andere discriminatie op basis van seksuele voorkeur verboden werd.Toch moet een van de grootste wapenfeiten uit de homo-emancipatie, de openstelling van het burgerlijk huwelijk voor paren van gelijk geslacht in 2001, vooral aan de Gay Krant worden toegeschreven. Het COC heeft, mede onder invloed van de vrouwenvleugel binnen het COC, tot halverwege de jaren 90 vastgehouden aan het standpunt dat het huwelijk als instituut moest worden afgekeurd.
Het COC liet eveneens nauwelijks van zich horen in de affaire rond het RPF-Kamerlid Leen van Dijke in 1996, die in een interview de vergelijking maakte tussen homo's en dieven. Deze beide zaken leidden tot de kritiek dat het COC geen rol van betekenis meer wist te spelen in het maatschappelijk debat. Sommigen spraken van het "inhoudelijk faillissement" van een "binnen gekeerde organisatie". Dit kwam bovenop het feit dat het COC in 1996 ook financieel al op de rand van een faillissement stond en per 1 januari 1999 de structurele instellingssubsidie van het ministerie van VWS verviel, waardoor voortaan per project geld moest worden aangevraagd.[6]
Vanaf 2000
Bij tijd en wijle werd het COC-bestuur geplaagd door instabiliteit. Als gevolg van een conflict over het functioneren van de directeur van het COC-kantoor moest in 2004 zowel de directeur als het bestuur het veld ruimen. Er kwam toen een interim-bestuur onder leiding van Wybren Bakker en een strategische denktank die tot taak hadden te zorgen voor een nieuwe koers voor het COC. Sinds die tijd heeft het COC weer een duidelijke agenda en is de belangenorganisatie veel meer zichtbaar in de media.Dit begon al toen Frank van Dalen in april 2005 voorzitter van COC Nederland werd en in die hoedanigheid nationale bekendheid als woordvoerder voor de homobeweging verwierf. In januari 2006 lanceerde hij de derde fase van de emancipatiestrijd als nieuwe visie van de homobeweging. Deze missie werd door onderwijsminister Plasterk, tevens verantwoordelijk voor homobeleid, in het najaar van 2007 als kabinetsbeleid omarmd.
Ondertussen was het COC in financieel zwaar weer terechtgekomen. Nadat De Volkskant schreef over een financiële janboel die onder het voorzitterschap van Van Dalen zou zijn ontstaan, maakte het COC bekend dat er over de afgelopen drie jaren een tekort was opgebouwd van 1,1 miljoen euro. Korte tijd daarna, in juni 2008, maakte Van Dalen zijn vertrek als voorzitter van COC Nederland bekend.
Mede door steun van het COC is in november 2008 het boek Gelijkspel van schrijver Huub ter Haar uitgeven. In het boek doen homoseksuele, biseksuele en lesbische sporters hun verhaal.
Om de financiële problemen op te lossen verkocht het COC begin 2009 haar monumentale pand aan de Rozenstraat 8-16 aan Woningcorporatie Ymere. De Albrecht Stichting, die formeel eigenaar van de COC-panden was, ontving hiervoor een bedrag van 3,5 miljoen euro. In de verkoopovereenkomst was de clausule opgenomen dat het COC het pand nog 2 jaar mocht blijven huren.[7] In maart 2011 verhuisde het federatiekantoor van het COC naar een nieuw onderkomen aan de Nieuwe Herengracht 49. De lokale afdeling COC Amsterdam bleef nog wel gevestigd in het oude pand aan de Rozenstraat 14.
Organisatie
Sinds 2000 heeft het COC de structuur van een federatieve vereniging van 23 lokale lidverenigingen (stand juli 2012), op landelijk niveau verenigd in de Federatie van Nederlandse Verenigingen tot Integratie van Homoseksualiteit COC Nederland, kortweg COC Nederland. De lokale verenigingen tellen bij elkaar ongeveer 8000 leden. Zowel de federatie als de lidverenigingen hebben de fiscale status van algemeen nut beogende instelling.COC Nederland is op zijn beurt lid van de internationale LGBT-organisatie International Lesbian and Gay Association (ILGA), alsmede van de Europese afdeling ILGA-Europe.
Bestuur/directie
Het federatiebestuur van het COC bestaat uit de volgende personen:- Tanja Ineke, voorzitter
- Joop Schermer, secretaris
- Hans Stokebrand, penningmeester
- Eunice den Hoedt, algemeen bestuurslid
- Mirella van Markus, algemeen bestuurslid
- 2010 - 2012: Vera Bergkamp
- 2008 - 2010: Wouter Neerings
- 2005 - 2008: Frank van Dalen
- 2001 - 2004: Henk Beerten
- 1997 - 2001: Ineke Huyser
- 1990 - 1997: Cees van Wijk
geen voorzitter meer te kiezen)[8]
- 1962 - 1971: Benno Premsela
- 1946 - 1962: Bob Angelo (pseudoniem van Niek Engelschman)
Federatiekantoor
Het federatiekantoor van het COC in Amsterdam fungeert als het secretariaat van de vereniging. Het verzorgt de ledenadministratie van de lokale verenigingen. Het COC werkt bij het verwezenlijken van zijn doelen samen met externe partners en financierders, zoals het Humanistisch Verbond, Hivos, Novib, Nederlandse ambassades in het buitenland. Het federatiekantoor telt ongeveer 25 medewerkers en staat onder leiding van directeur Koen van Dijk.Werkgroepen
Het landelijk COC kent een aantal werkgroepen, zoals- Ouderen
- Roze gebaar
- Training, Advies en Scholing
- Jong&Out
Lidverenigingen
De Federatie COC Nederland telt in totaal 21 regionale lidverenigingen in de volgende steden: Alkmaar, Amsterdam, Arnhem, Bergen op Zoom, Breda, Den Haag, Deventer, Eindhoven, Enschede, Groningen, Haarlem, 's-Hertogenbosch, Leeuwarden, Leiden, Maastricht, Middelburg, Nijmegen, Rotterdam, Tilburg, Utrecht en Zwolle.Activiteiten
De lokale COC-verenigingen richten zich op activiteiten en belangenbehartiging binnen hun regio. Ze verzorgen niet alleen voorlichting op middelbare scholen en organiseren gespreksgroepen, maar zijn ook een sociaal trefpunt voor de lokale homogemeenschap door het organiseren van cafés, filmavonden en disco's. De lokale verenigingen draaien voor het grootste deel op de inzet van vrijwilligers.Het landelijke COC houdt zich bezig met belangenbehartiging op nationaal niveau, bijvoorbeeld met politieke lobby's (homoseksualiteit en onderwijs, gelijke behandeling). Ook traint het vrijwilligers van de lokale verenigingen in het geven van voorlichting en het leiden van gespreksgroepen. Het COC richt zich op jongeren via de aan het COC gelieerde Stichting Hoezo/Expreszo, die onder meer het jongerentijdschrift Expreszo uitgeeft.
In 1994 begon de COC met het Nationaal COC Songfestival. Dat jaar mocht Nederland niet meedoen met het Eurovisiesongfestival, dus organiseerde COC een eigen songfestival als alternatief. Sindsdien is het Nationaal COC Songfestival uitgegroeid tot een serieus festival waar jaarlijks diverse lokale COC's aan meedoen.
De landelijke werkgroep Training, Advies en Scholing (TAS) biedt trainingen aan over voorlichting en begeleiding van gespreksgroepen aan COC's en aanverwante organisaties. In verschillende vormen bestaat de COC-training in voorlichting al sinds 1971. Het COC vindt voorlichting belangrijk en heeft ook jaren lang politieke lobby gevoerd om het thema seksuele diversiteit onderdeel te laten zijn van het onderwijsprogramma in Nederland. Meestal wordt voorlichting over homoseksualiteit gegeven op het voortgezet onderwijs, maar andere opstellingen zijn ook mogelijk. De meeste lokale COC-verenigingen bieden voorlichting aan, bijvoorbeeld door een lesprogramma over homoseksualiteit in te vullen. Het COC probeert altijd twee voorlichters te sturen: een lesbische vrouw en een homoseksuele man. Voorlichting geven aan een groep kan moeilijk zijn. Het gaat immers om een persoonlijk onderwerp: je eigen ervaringen met (je eigen) homoseksualiteit. De trainingen van TAS zijn erop gericht deze voorlichters de basisregels van het voorlichten onder te knie te laten krijgen.
Sinds het najaar van 2007 worden jongeren ook via de werkgroep Jong&Out opgevangen. Deze werkgroep organiseert op 9 locaties in het land bijeenkomsten voor deze jongeren. Op elke locatie zit een ook een eigen coördinator met begeleider. Jong&Out liet voor het eerst van zich horen met het organiseren van een jongerenboot die 4 augustus 2007 meevoer in de Amsterdam Gay Pride. Tegenwoordig heeft Jong&Out ook een online community.
De federatie COC Nederland richt zich ook op het buitenland, met name op Oost-Europa (Moldavië, Oekraïne, de Balkan) en Centraal-Azië (Kirgizië). Het COC brengt de holebigemeenschap daar in kaart en helpt met trainingen, stageplaatsen in Nederland en missies ter plaatse om advies en ondersteuning te bieden.
Bob Angelo Penning
In 1991 werd door het COC de Bob Angelo Penning ingesteld, als postume hommage aan COC-oprichter Niek Engelschman en om jaarlijks personen, groepen of organisaties te eren die zich op bijzondere wijze op nationaal of internationaal niveau verdienstelijk hebben gemaakt voor de emancipatie van homoseksuele mannen en lesbische vrouwen. Laureaten van de Bob Angelo Penning zijn:
- 1991: oud-voorzitter Benno Premsela, regisseur Derek Jarman en regisseur Ulrike Ottinger
- 1992: minister van defensie Relus ter Beek en voorzitter van de Werkgroep Homoseksualiteit en Krijgsmacht luitenant-kolonel René Holtel
- 1993: auteur Andreas Burnier
- 1994: studentenpastor Jan van Kilsdonk
- 1995: tv-presentator Paul de Leeuw
- 1996: choreograaf Hans van Manen
- 1997: Marjan Sax, oprichtster van Mama Cash
- 1998: socioloog Rob Tielman
- 2003: scheidsrechter John Blankenstein
- 2006: Gaykrant-oprichter Henk Krol
- 2007: activiste en euro-parlementariër Joke Swiebel
- 2009: homojongeren Stichting PANN
- 2010: programmamaker Arie Boomsma en de Remonstrantse Broederschap
- 2011: fotograaf Erwin Olaf en de politiewerkgroep Roze in Blauw
- 2012: politicus Boris Dittrich en Maria van Oosten, oprichtster van Zij aan Zij Magazine
- 2013: de Nederlandse transgenderbeweging en de imam Mushin Hendricks
- 2014: de schrijfster Carry Slee en de Zweedse activist Thomas Hammarberg
Naast de penning en de oorkonde werd in januari 2013 door het COC ook het Bob Angelo Fonds ingesteld. Dit fonds gaat kleinschalige initiatieven die gericht zijn op sociale acceptatie van LHBT-mensen, stimuleren en financieren.[9]
Literatuur
- Hans Warmerdam & Pieter Koenders, Cultuur en Ontspanning. Het COC 1946 - 1966, Werkgroep Homostudies, Utrecht 1987.
- Floor Bremer, Pronkjewail in roze raand. Vijftig jaar COC in Groningen, Geschiedeniswinkel RUG, Groningen 1999.
Externe links
- www.coc.nl Officiële website
- www.jongenout.nl Website van Jong&Out
- www.expreszo.nl Website van Expreszo, de jongerenvereniging van het COC
- Website van het COC Songfestival
- IHLIA: gedigitaliseerde maandbladen van het COC 1946-1964
- Foto's van COC Nederland op Flickr
- Omhoog ↑ Rob Tielman, "Homoseksualiteit in Nederland", Meppel 1982, p. 150.
- Omhoog ↑ Rob Tielman, "Homoseksualiteit in Nederland", Meppel 1982, p. 151.
- Omhoog ↑ Hans Warmerdam & Pieter Koenders, Cultuur en Ontspanning. Het COC 1946 - 1966, Werkgroep Homostudies, Utrecht 1987, p. 101 e.v. en 240, en bijvoorbeeld te zien in: Rob Tielman, "Homoseksualiteit in Nederland", Meppel 1982, p. 154 en 157.
- Omhoog ↑ Gert Hekma e.a., De roze rand van donker Amsterdam, De opkomst van een homoseksuele kroegcultuur 1930-1970, Amsterdam 1992, p. 40 en 61 e.v.
- Omhoog ↑ Gert Hekma e.a., De roze rand van donker Amsterdam, De opkomst van een homoseksuele kroegcultuur 1930-1970, Amsterdam 1992, p. 68-69
- Omhoog ↑ Groene.nl: Het coc doet niet meer mee (10-6-1998)
- Omhoog ↑ COC-pand in Amsterdam verkocht (30-1-2009)
- Omhoog ↑ Oud-COC-voorzitter Cees van Wijk overleden (28-8-2012)
- Omhoog ↑ coc.nl: COC lanceert Bob Angelo Fonds (27-1-2013)
Niciun comentariu:
Trimiteți un comentariu